रमण घिमिरे

नेपाली साहित्यमा नारीलाई केन्द्रीय पात्र बनाएर धेरै उपन्यास–कथा लेखिएका छन् । झन् पद्य विधामा त नारी पात्रलाई प्रस्तुत गर्ने महाकाव्य र खण्डकाव्य नै अनगिन्ती छन् । आख्यानको कुरो गर्दा विश्वेश्वरप्रसाद कोइरालाका ‘सुम्निमा’ र ‘मोदिआइन’ हुन् या विजय मल्लको ‘अनुराधा’ र पारिजातको ‘शिरीषको फूल’ अथवा मदनमणि दीक्षितको ‘माधवी’ होस्– यी सबैमा नारी पात्रलाई चरित्र, मनोविज्ञान र स्वभावबारे फरक–फरक दृष्टिकोणले चर्चा गरिएको छ ।

कति दिन बाँचिने हो, थाहा छैन । अब समजीको चेलो म मात्र बाँकी रहेँ,’ त्यस दिन रंगकर्मी हरिप्रसाद रिमालको शवमा माल्यार्पण गरेर छेउको कुर्सीमा बस्दै प्रचण्ड मल्लले भनेका थिए ।