दर्के पानी परिरहेको छ । छाता ओढेर आइपुगेको मन्जुरले उसको घरअघि उभिएका केही टोलेहरूलाई देख्छ । साना दुई छोरा र एक छोरी जमेको पानीमा खेल्दै छन् । उतिखेरै दैलो खोलेर छिमेकी खाला भन्छिन्, ‘अल्लाहको कृपा ! तेरी जहान योपालि बाँच्ने थिइन, मन्जुरे ! जा मिठाई बाँड्, तेरो तेस्रो छोरो जन्मिएको छ !’
अहो ! साँझ झमक्क हुन लागेछ ! ऊ पर चन्द्रागिरिको थाप्लोभन्दा एक हातमाथि त रहेछ घाम ! गाउँमा भए यस्तो पहेंलो घाममा एक्लै–दुक्लै नडुल्नू, काँचो वायुले समात्छ भन्थे । साँच्चै ! कोही कोही त यस्तो बखत दिसा–मैदानबाट फर्कनासाथ हनहनी कामजरो छुटेर शीतांग हुने ! खानेकुराको नाउँ सुन्दैमा छादेर हैरान !
कालकिन हतारिँदै लेबर रुम अपरेसन थिएटरको लुगा फेर्ने कोठामा छिरी । पौने आठ बजे आएर इभिनिङका साथीहरूसँग ह्यान्डओभर बुझिसक्नुपर्नेमा सवा आठ बजिसकेको थियो ।
सबैका लागि सबै दिन एकनास हुँदैनन् । न त कुनै साल, गते, तारिख र महिना सबैका लागि उस्तै रहन्छन् । निजी भोगाइ र घटना–परिघटनाका कारण उही समय पनि व्यक्तिअनुसार बेगल भइदिँदो रैछ । मेरो लागि चाहिँ पुस १७ गते (जनवरी १) बाँचुन्जेललाई नमेटिने पीडाको विम्ब बनेर रहने भयो ।
२४.१२°C काठमाडौं
