घुर

र, घुरको आगोमा मिसाउाछ

सम्झादा सम्झादै भाउन्न छुट्ने केही झुर स्मृति

त्यसैमा झोस्छ सिद्धान्तले लपेटिएका फर्जी शब्द

थप्छ त्यहीं

दूरन्त क्रान्तिका खलनायकहरुको कुटिल तस्बिर !

घुरको वेदीमा

चट्चटाएर बल्नेछन्

उधारा र ढााटले भरिएका बेइमान हरफहरु

र हावाको लहरसागै हुर्हुरिादै उडेर हराउनेछन् हावामै

ताप्नेछ अकलुवा

पिठ्युा तेस्र्याएर, पैताला उचालेर

एउटा फरक स्वादको आगो !

हेर्ने छ आाखा नझिम्क्याई

आगोको मारूनी नाच

र कुरी बस्नेछ आगोछेउमै तबसम्म

जबसम्म निभ्ने छैन ऊभित्रको डहन !

आवेशमा छ अकलुवा

तीव्र झोंकमा छ आज

घाम छोप्न गएकी छोरीलाई चिहानमा भेटेको दिन बरू ऊ पहाडझैं शान्त र सोचमग्न थियो

’मुठभेड’ मा बलात्कृत भएर जंगलमा मृत

भेटिएकी पत्नीलाई देख्दा बरू

थियो ऊभित्र

क्रान्तिले सिकाएको उद्दाम हौसला र आशा

त्यो बलिदानको अनुष्ठानमा

चरनाम नाङ्गो भएको मान्छे ऊ

त्यो अद्भुत स्वप्नको मूल्यमा सर्वस्व गुमाएको योद्धा ऊ

क्रान्तिका खरिदार, दलाल र ग्राहकको

मेलामा पुगेर फर्केदेखि

लगातार निकाल्न खोज्दै छ हिसाब

कि क्रान्तिले क कसलाई सिध्याएर गयो ?

र बनाएर गयो क कसलाई ?

अरे भाइ ! क्रान्ति भनेको कुनै सर्प–सोपानको खेल हो ?

क्रान्ति जुवाको खालमा हु‍र्‍याउने हुकुमको एक्का हो ?

अथवा क्रान्ति कसैको ’बाप’ को जागिर हो ?

थुतेर झोस्न मन छ उसलाई अब यही

आगोमा

अविच्छिन्न मुकुटधारणको

उखरमाउलो सपनाले रौसिएर

क्रान्तिका अर्थहरु बटार्दै र बङ्ग्याउादै

प्राधिकारसहित

उसको सर्वहारा आङमाथि उक्लेर

बर्बराइरहेको

इतिहासको सबभन्दा धुर्त जिब्रो !