हराएका कुराहरु

मैले मेरो झ्यालको कुनाबाट

पर पहाडको टुप्पामा सूर्यास्तको उत्सव देखेको छु ।

कहिलेकाहीं घामको सानो झिल्को

सिक्काझैं टलक्क टल्केको, औंलाका कापमा ।

तिमीले चिनेको त्यही स्वउदासीमा डुबेछु म

र, आत्माको माखेसाङ्लोमा बेरएिर सम्झें तिमीलाई

कहाँ थियौ तिमी त्यो बेला ?

अरु को थिए त्यता ?

के भने तिनले ?

म उदास, तिमी टाढिएको बेला

किन आउँछ एक्कासि उर्लेर ममा तिम्रो सारा प्यार

सधैंभरि गोधूलितिर फर्केर बस्ने त्यो किताब

खस्यो

र लुट्पुटियो मेरो पछ्यौरी झस्किएको नखरमाउलो कुकुरजस्तै ।

प्रिय

सधैंसधैं साँझहरुसँगै अस्ताउँछौ तिमी

र लम्कन्छौ मूर्तिहरु धूमिल पार्ने उही गोधूलितिर

(नेरूदाको ‘वी ह्याभ लस्ट इभन’ कविताको यो अनुवाद मल्लिका शाक्यले गरेकी हुन्)