देवकोटीय : भानुभक्तीय

घरीघरी आँखामा नाचिरहने

त्यो घँसिनी मुनाको गीत

उसको टल्केको कचिया

त्यत्तिकै अलपत्र थिए ।

क्रूर लिंगहरुले

सुइँकुच्चा ठोकिसकेका थिए

उसलाई बेहोस छोडेर ।

चराले बोकेरै उड्छ आफूसँग आकाश

मदनले बोकेरै हिँड्छ भाग्य

यस्तै के के सम्झिँदै

मदनलाई

कतार एयरवेजमा चढाएर

सिमसार आँखा बोकी

सिधै गए देवकोटा वीर अस्पताल

जहाँ ऐय्या–आत्थुहरुसँग जुझ्दै छे मुना ।

एक हूल भोका लिंगहरूको आक्रमणमा परेकी

मुनाको योनिमा

दुखिरहेको छ एउटा सिंगै समय ।

थुप्रै सिलाइ परेको छ स्वाभिमानमा ।

उसका विस्फारित आँखाले भन्दै छन्

लौन नि कसले सल्काउने हो डढेलो

जूनघामबिनाको यो लिंगवनमा ।

कहिले आउला त्यो भानुभक्त

‘वरशिक्षा’ लेख्न

‘लोकको हित’ गर्न ।

कालेबुङ (भारत)