अश्रुमाली अंक

उनका कवितामा काव्यिक अनुभूति र काव्य चेतनाका लयात्मक आवेग पाउन सकिन्छ । उनका कवितामा माया, प्रेम, वियोग, दायित्वबोध आदिबारे सूक्ष्म काव्यिक दृष्टिकोण प्रस्तुत छ ।

जागिरे नामका विनोदकुमार क्षत्री अर्थात् विनोद अश्रुमाली आफ्ना कुनै कवितामा जीवनको एक्लोपन अनुभूति पनि उतार्छन् । उनको काव्यशिल्पलाई नजिकबाट हेर्दा उनी वस्तुत सामाजिक यथार्थलाई आधार बनाएर कविता मार्फत मनोविनोदपूर्ण व्यङ्ग्य पस्कन सफल कवि हुन् । अश्रुमालीका प्राय: सबै कविता मार्मिक र हृदयस्पर्शी छन् । हिमालचुली मुन्तिर, खोइ त ?, जुत्ता र मन्त्री, मान्छे खाने देशको कथा, घर, सहर र देश, दश मनको एकमन : देशका लागि, सभ्यताका गुफाभित्र, एउटा मान्छेको खोजी, भरियाको नालेबेली, यो पहाडजस्ता कविताहरू यस श्रेणीमा पर्छन् । तेस्रो मान्छेको संकट भने वर्गीय चेतनामा आधारित कविता हो । कविले तारतम्यको भाव सिर्जना गरेर कहींकतै कवितालाई पढिरहूँजस्तो बनाएका छन् । जनता र सरकार कवितामा उनी भन्छन्—

सरकारको सय दाउ
जनताको एक दाउ
बजार भाउ ।

कवि अश्रुमालीका कवितामा पाइने शाब्दिक चमत्कारबाट एउटा छुट्टै काव्यिक आनन्दको अनुभूति हुन्छ । उनका कविता अमूर्त छैनन्, ती सरल र सुन्दर छन् । तिनमा युगबोध, सामाजिक मूल्य विघटनको चेतना, मानवीय समवेदना, व्यङ्ग्य, कारुणिक उच्छ्वास, स्वपीडा र चिन्ताको उच्चस्तरको प्रस्तुति पाइन्छ । उनले आफ्ना कवितामा सुन्दर प्रतीक र विम्बहरूको प्रयोग उत्कृष्ट ढंगले गरेका छन् ।

—योगेन्द्र तिमिल्सिना