बच्‍ने र बचाउने बेला

सेल्फ क्वारेन्टाइन सुरु गर्दाचाहिँ हरेक दिन के गर्ने र कस्तो योजना बनाऊँजस्तो लागेको थियो, तर रुटिनले दिक्क लाग्ला भनेर योजना बनाइनँ । बिहान उठेपछि जे मन लाग्यो, त्यही गर्छु । लगातारको सुटिङ र अरू कार्यक्रमले लखतरान भइसकेको थिएँ, घरमा राम्रोसँग नबसेको महिनौं भइसकेको थियो । त्यसैले कोरोना भाइरसका कारण बाध्यतामा घर बस्नुपरेको यो समयलाई अवसरमा बदल्ने प्रयास गरेकी छु । कोरोनाबाट बच्न सुरक्षा विधि अपनाउनुबाहेक यसबारे अरू चिन्ता लिएकी छैन । अरूसँग दूरीमा बस्नु नै पर्याप्त रहेछ ।

बुबा (निर्देशक बद्री अधिकारी) ले लगातार ९–१० वर्षदेखि बिहान योगा गर्नुहुन्छ । मलाई पनि गर्न मन लाग्थ्यो तर सुटिङले प्रायः घरबाहिरै हुने भएकाले अवसर जुरेको थिएन । अहिले बुबासँग बिहान एक घण्टा योगा गर्छु । मलाई माइग्रेनले सताउने भएकाले योगा आवश्यक छ । बुबा र मसँग भाइले पनि योगा सुरु गरेको छ । परिवारको साथ समय बिताउनुको आत्मिक आनन्द अनुभूति भइरहेको छ । सधैको हतारले परिवारमा खुलेर एकअर्कासँग कुरा गर्न नपाएको धेरै भएको थियो । अहिले मन हल्का भएको छ ।

व्यस्तताले धेरै समयदेखि फिल्म हेर्न पाइरहेकी थिइनँ । मेरो बानी के छ भने स्तरीय सिनेमा हतारमा होइन, समय लिएर हेर्छु । ताकि हेर्नुअगाडि त्यो फिल्मबारे अध्ययन गर्ने अनि हेरिसकेपछि मन्थन गर्ने मौका मिलोस् । यो तरिका अपनाउँदा फिल्मबाट धेरै सिकिन्छ । पछि आफूले फिल्म खेल्दा, बनाउँदा त्यो सिकाइ उपयोगी हुन्छ भन्ने लोभ पनि होला । यो बसाइमा लियोनाद्रो डिकाप्रियोको ‘द ग्रेट ग्ट्यासबाई’ र वेन अफ्लेकको ‘ही इन नट् द्याट इन्टु यु’ हेरें । रोचक लाग्यो । ‘सी’ नामक सिरिज पनि सकाएँ । अहिले मेरो ध्यान धेरैभन्दा धेरै राम्रा फिल्म हेरौं भन्नेमा छ ।

कोस्तानतिन स्थानिसलास्कीको ‘एन एक्टर प्रिपियर्स’ कलाकारले पढ्नैपर्ने पुस्तक मानिन्छ । मैले किनेर राखे पनि पढ्ने समय पाएको थिइनँ । अहिले सुरु गरिसकेँ । जति सुनेको थिएँ, त्योभन्दा ज्यादा उपयोगी लाग्दै छ । समय प्रशस्त भएकाले एकाग्र भएर पढिरहेको छु । कति बेला कसले फोन गर्ला र बाहिर निस्कनुपर्ला भन्ने तनाव नहुँदा दिमाग शान्त हुँदोरहेछ । गीत सुन्दा, सिनेमा हेर्दा, पढ्दा वा अरू जे काम गरे पनि मज्जा हुने ।

सुरुको एक–दुई दिनसम्म कोरोनाको समाचारहरू खोजी–खोजी पढ्थे । जानकारीका लागि पढे पनि त्यसले दिमागमा नकारात्मक असर पर्दो रहेछ । डर पनि लाग्ने । जबकि सुरक्षा विधि अपनाएपछि र लक्षणबारे थाहा पाएपछि तनाव लिनु नपर्ने रहेछ । घरमा बस्नु नै सबैभन्दा सुरक्षित हो भनेपछि घरमै किन डराउने ? त्यसैले आजकल ठिक्क मात्र अपडेट हुन्छु । त्यो पनि आधिकारिक र विश्वसनीय मिडिया मात्र ।

फेसबुकमा ‘फ्रेस’ हुने पोस्ट गर्छु । आफू पनि त्यस्तै कन्टेन्टमा रमाउँछु । अब फेसबुक लाइभमा आएर किताब र सिनेमाबारे छलफल गर्ने, दिनभर के–के गरियो भनेर साथीहरूसँग सेयर गर्ने, सकारात्मक भाइब्स दिने कुराहरू गर्ने योजनामा छु । कोरोनाको तनाव लिएर बस्नुभन्दा एकअर्कासँग सम्बन्ध र सम्पर्क बढाउनु उपयुक्त हुन्छ । यसो गर्दा हामीभित्रको त्रास पनि हराउँछ ।

सिर्जनशील मान्छेका लागि त यो विशेष समय हो । माहोल शान्त छ । कतै जान हतार छैन । लेख्ने, पढ्ने, चित्र कोर्ने, संगीत सिर्जना गर्ने, क्या दामी मौका ! म आफैं पनि केही लेख्दै छु । तरकारी काटकुट गर्न, खाना पस्कन, भाँडा माझ्न रमाइलो लाग्छ, आउँछ पनि । तर, खाना पकाउन आउँदैन । अहिले आमासँग खाना पकाउन सिक्दै छु । त्यसैले मलाई घरमा थुनिएको आभास भएकै छैन, हरेक पल ‘इन्जोय’ गरिराछु । उपलब्धिमूलक बनाउन प्रयासरत छु ।

‘परदेशी २’ को सुटिङ अवरुद्ध भयो । विज्ञापन र म्युजिक भिडियो पनि सुटिङ हुन पाएन । ‘कमेडी च्याम्पियन’ को वर्ल्ड टुर पोस्टपोन्ड भयो । तर, चिन्ता लिएकी छैन । हामी बचे मात्र पछि काम गर्न सकिन्छ । यो महामारीले हामीलाई सचेत हुने मौका पनि दिएको छ ।

सरकारले १८ गतेसम्म लकडाउन गरेको छ । परिस्थिति हेरेर त्यो थपिन पनि सक्ला वा पूरै खुल्न सक्ला, सरकारले जे निर्णय गरे पनि पछ्याउनुपर्छ । सरकारले यो गरेन, त्यो गरेन भनेर बस्ने बेला मात्र होइन । हामी नागरिक पनि उत्तिकै जिम्मेवार र सचेत हुनुपर्छ । आफू बच्ने र अरूलाई बचाउने समय हो यो ।

प्रस्तुति : गोकर्ण गौतम