साधक सम्मान र कविता वाचन

सम्मान ग्रहणपछि कविहरूले तीन–तीन कविता पनि वाचन गर्नुपर्ने अघोषित सर्त थियो । कवि काइँला आफ्ना चर्चित कविताभन्दा पनि मुक्तकशैलीका सिर्जना सुनाए ।

कविले फरकफरक शिल्प र शैलीको प्रयोग गर्न सिक्नुपर्ने उल्लेख गर्दै कवि काइँलाले भने, “मैले चार लाइनको कविता लेख्न सिकेँ । त्यसपछि दुई लाइनको, अनि एक लाइनको मात्रै कविता लेखेर साथीलाई सुनाएको त उसले ‘यो शीर्षक भयो, कविता के हो, सुनाऊ’ भनेपछि फेरि लेखिनँ ।”

सम्मानित हुने कविहरूमा तुलसी दिवस, जसराज किराती, मञ्जुल र तोया गुरुङ पनि थिए । कविता लामा–छोटा नहुने र कविले सम्मानको लागि मात्रै कविता नलेख्ने उल्लेख गर्दै दिवसले समयअनुसार नै कविले कविताका स्वरुप र विचारहरू परिवर्तन गर्दै लानुपर्ने बताए । उनले ‘मौन जुलुस’, ‘अवतार’ र ‘बाघचाल’ कविता सुनाए । उनले कवितामा विम्बमार्फत सामाजिक आन्दोलनका क्षणदेखि समाजमा व्याप्त असमानता र विभेदमाथि व्यंग्य कसे ।

जसराजले ‘सायद तिम्रो पनि’, ‘ट्याम्के, परशु र म’ र ‘उदास मनको भुमरीभित्र’ कविता सुनाए । मञ्जुलले २०२४ मा लेखेको कविता, युगकवि सिद्धिचरण श्रेष्ठमा समर्पित र आमाबारे लेखिएको कविता सुनाए । सरल र सहज भाषामा लेखिएका मञ्जुलका कवितामा प्रकृति, माया र स्नेहभित्र सामाजिक विकासको चेत प्रस्तुत गरिएको थियो । तोयाले ‘ल्हामु’, ‘आदि’ र ‘मनोरोग’ कविता सुनाइन् ।

कवि मोमिलाले पाँचै कविका कविता कथाजस्तो भन्दा पनि बढी सूत्रात्मक रहेको टिप्पणी गरिन् । वाङमय परिषदका अध्यक्ष शशी लुमुम्बुले आधुनिक नेपाली कविताका क्षेत्रमा योगदान दिएबापत कविहरूलाई सम्मान गरेको बताए । उनले भने, ‘देशमा भएका परिवर्तनहरूमा उहाँहरूका सिर्जनाले पनि सहयोग गरेका छन् । रचनालाई समाजसँग जोडेर प्रस्तुत गर्नुभएकोले सम्मान गरेका हौँ ।’